TEMAT DO NABIJANIA I PLOTEK! strona 1581 z 1977

Czyli hulaj dusza - bana nie ma

i naprawdę chcesz dalej tam pracować? przecież to nie ma najmniejszego sensu.

Powiem Wam tylko tyle dziewczyny:
Witamy w dorosłym świecie ;)

nie mam wyjścia bo muszę zarobić na studia, szukam czegoś w zamian ale nic niestety nie ma ;/


chyba najlepszy komentarz...

jesteś słaba psychicznie(wnioskuję z tego co piszesz), taka praca i atmosfera cię mocno poturbują. nie wiem czy warto. tzn wiem, ale to tylko moja subiektywna ocena.

każdy kreuje swój świat;) twój nie musi taki być

jestem, mam tego świadomość ale to nie powód bym nie pracowała, każda robota stresuje a z tyłkiem w domu siedzieć nie będę bo nic nie osiągnę. Po prostu muszę jakoś przywyknąć. Chyba.


myślę sobie nie raz co by zrobić, jaki ułożyć sobie plan na życie, ale nie wychodzi to

Tak czy siak warto popracować nad własnym charakterem, odpornością na stres. Kreujemy swój świat, okej. Ale na początku pracy zawodowej, zbieranego doświadczenia warto czasem nabrać pokory i wody w usta. Co nas nie zabija czyni nas silniejszym a takie szukanie idealnej pracy z dalekim do ideału CV może sie skończyć na złudnej drodze donikąd. W pracy często trzeba zapracować na szacunek innych, zwłaszcza że to chyba jedyne miejsce, gdzie nie wybieramy ludzi, którzy nas otaczają.

A jak stwierdzisz, że Twoja psychika jednak jest na to za słaba, to moze praca w bibliotece?
Moja kumpela całe studia przebujała sie w uniwersyteckiej bibliotece, zaczynała też od pracy która ja bardzo stresowala i po prostu nie dała rady.
Czasem szkoda zdrowia, sama siebie znasz najlepiej, musisz sie zastanowić czy to kwestia do przyzwyczajenia sie (w końcu nie zawsze będziesz traktowana jak "nowa"), czy czas na zmianę.

byłam już w różnych miejscach - tych spokojnych i nie. Niestety bez odzewu. Mam świadomość że moje CV jest marne, nie mam doświadczenia, dlatego nie zrezygnuję z tej pracy. Raczej czas na zmianę i ciężką pracę nad swoją psychiką. Życie do łatwych nie należy, nie ma co się rozpieszczać.

moja koleżanka też myślała. zbierała na wymarzone mieszkanie. mieszkanie ma, bardzo fajne. obecnie nie pracuje, możliwe, że będzie musiała je sprzedać bo leczy się z depresji i nie stać ją na bezrobocie i leczenie w jednym.
pewnie, jednemu się uda, drugiemu nie. szkoda mi tylko jak patrzę na całkiem inteligentne osoby które dają sobą pomiatać i każdy im próbuje wmówić, że na początku tak ma być.

dokładnie
sama to znam, też zaczynałam od kijowej umowy i beznadziejnej atmosfery, ale zagryzłam zęby i robiłam swoje, z czasem było coraz lepiej i nawet mnie doceniać zaczęli, co dziwne jak ciężko zachorowałam to zapewniono mnie, że moje miejsce będzie na mnie czekało ( pomimo umowy zlecenia) i tak było, chociaż zaczynałam w sieciówce LPP z tym że u franczyzobiorcy

myślę by jutro pogadać z kierowniczką, zapytać się wprost czy chce takiego pracownika jak ja, jeśli powie mi że za bardzo ją wkurzam to podziękuję i zacznę od nowa. Świat się w końcu nie zawali choć będzie to kolejny kopniak. Bo co innego zostaje zrobić w tej sytuacji hmmm. Ja jestem osobą która woli pogadać szczerze niż trzymać w sobie jakieś niepewności, co dla wielu wydaje się dziwne że tak bez problemu mogę do kogoś podejść i powiedzieć co mi leży na sercu jeśli jest jakiś kwas między nami.

chciałam oddać dzisiaj krew, zrobić coś dla ludzi a tu mi mówią, że za mało ważę .

no i bardzo dobrze.
skoro chcesz dalej studiować i jara cię to, to nie daj się stłamsić przez ludzi którym nie wyszło.

często tak mówią kiedy nie potrzebują krwi, ale nie chcą ludziom mówić wprost.